Weet je wat Sophie Montagne (die Antarctica te voet overstak) en choreograaf – tv presentator en auteur Ish Ait Hamou gemeen hebben? Ze hebben allebei het gevoel een bedrieger te zijn. Een bedrieger omdat ze het gevoel hebben niet zo goed te zijn als iedereen lijkt te denken en ze schrik hebben dat we dat gaan ontdekken. Ze vinden immers dat anderen beter zijn dan zijn.
Misschien herken jij dat gevoel ook? Ik in elk geval wel.
Laat me je even meenemen in hun verhaal.
Ontsnappen aan de dagelijkse sleur
De Britse Sophie Montagne zocht een uitdaging om aan haar job als Marketeer te kunnen ontsnappen. Ze werkte halftijds voor het Britse Leger dat op een bepaald moment kandidaten zocht voor het eerste vrouwelijke team dat Antartica zou oversteken. Ze was een van de 250 kandidaten en had geen enkele ervaring of een uitzonderlijke conditie. Niet alleen werd ze geselecteerd, ze vestigde ook nog eens 4 wereldrecords met de expeditie.
Tijdens de selecties en naarmate de expeditie naderde, werd ze enorm geconfronteerd met het ‘imposter syndrome’.
Deze term werd voor het eerst gebruikt door de klinische psychologen Pauline Clance en Suzanne Imes in 1978. Ze onderzochten mensen die zichzelf bedriegers vonden en het succes dat ze hadden niet verdienden. Clance en Imes observeerden dat de zogenaamde bedriegers intern overtuigd waren dat ze niet goed genoeg zijn, desondanks de externe bewijslast. Dat deze mensen dachten dat hun succes te maken had met geluk hebben of goede timing of goede connecties.
Wikipedia definieert het zo:
“Impostor syndrome (also known as impostor phenomenon, impostorism, fraud syndrome or the impostor experience) is a psychological pattern in which an individual doubts their accomplishments and has a persistent internalized fear of being exposed as a fraud.”
Sophie was de enige van de geselecteerde expeditieleden die niet voltijds in het leger zat. Ze vond van zichzelf daarenboven ook niet dat ze één specifiek talent had, in tegenstelling tot de anderen. Hierdoor dacht ze dus dat ze helemaal niet goed genoeg was om deel uit te maken van het team.
Ze kon dit doorprikken en moed vatten toen een psychologe er de term ‘imposter syndrome’ op kleefde en haar deed inzien dat haar multipotentialiteit zo waardevol is voor een expeditie waarbij je volledig op jezelf bent aangewezen. Het deed haar beseffen dat ze wel degelijk over troeven beschikte en dat ze net daarom was geselecteerd en het dus niets te maken had met ‘geluk hebben’.
Bedrogen door de eigen definitie van ‘auteur’
Ook Ish leed onder hetzelfde syndroom. De eerste keer dat ik hem leerde kennen, was hij als vermaard choreograaf jurylid in het tv-programma So you think you can dance. Als kind had Ish echter een andere droom dan die van danser. Hij wou schrijver worden.
In 2014 kwam die droom uit met de publicatie van zijn eerste boek ‘Hard Hart’. De recensies waren lovend. Hij werd zelfs vergeleken met Goethe. Op het podium van Forty Two vertelde hij hoe hij na die recensie continu in interviews de vraag kreeg wat het met hem deed om vergeleken te worden met Goethe. Zijn antwoord: ‘Het is een hele eer.’ Op een bepaald moment vroegen zijn kameraden hem: ‘Wie is die Goethe eigenlijk.’ Zijn antwoord? ’Ik weet het eigenlijk niet.’ En toch zei hij in elk interview wat een eer hij het vond om vergeleken te worden… met iemand die hij niet kende. Waarom?
De reden ligt in het idee dat Ish heeft van ‘een echte auteur’. Dat is iemand die minstens Latijnse heeft gestudeerd, die alles weet over de beste schrijvers aller tijden, iemand totaal anders dan hijzelf. Want zijn inspiratiebronnen waren stripboeken en Japanse tekenfilms.
Door dat idee beschouwde Ish zichzelf dus niet als een volwaardig auteur. Hij leefde continu met de angst dat anderen net als hij zouden beseffen dat hij de naam van auteur niet waardig was. Tot hij op een bepaald moment wel eerlijk uitkwam over zijn inspiratiebronnen. Het was voor hem een kantelpunt.
Geen tijd te verliezen…denk anders!
Net zoals Ish en Sophie kamp ik ook regelmatig met het Imposter Syndrome. Er is een uitspraak van Seth Godin die me tot een belangrijk besef hierover bracht. Hij zegt:“Time spent fretting about our status as impostors is time away from dancing with our fear, from leading, and from doing work that matters.” Een mooie aanmoediging om niet weg te lopen van de angst achter het Imposter Syndrome.
Laat je dus niet weerhouden van te doen waarmee jij het verschil maakt, of dat nu het oversteken van de Antarctica, het schrijven van boeken, of het verbinden van ondernemers, change makers en innovatoren is.
Denk maar aan de advertentie van Apple:
‘Here’s to the crazy ones. The misfits, the rebels, the troublemakers, the round pegs in the square holes. The ones who see things differently. While some may see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.’
Ons idee dat we een bedrieger zijn, houdt ons tegen om voluit te gaan. Zelftwijfel hoort bij het leven. Wellicht kampt iedereen er wel eens mee, zelfs degenen die wij als de groten der aarde aanzien. Maar wat geef jij aandacht? De zelftwijfel of durf jij anders te gaan denken? Durf jij jouw ‘Imposter Syndrome’ of eender welke angst die jou tegenhoudt in de ogen te kijken? Wil jij deze belemmerende box verlaten en verkennen wat jouw weg vooruit is? Dan ben jij welkom op een van de 3 proeverijen die we in december rond dit thema organiseren: Out of your Box Thinking. Hierin ontdek je als ondernemer, change maker of innovator wat het pad is om echt een verschil te maken. De plaatsen zijn beperkt, dus stel je hier vandaag kandidaat.
Recente reacties