Het belang van community

In het ziekenhuis, in het slecht nieuws kamertje waar ik de boodschap kreeg dat mijn geliefde, Ben niet meer te redden was en ze hem hebben moeten laten gaan, kreeg ik de vraag: kan je iemand bellen die er is om jou te steunen?

Ik voelde me toen best zielig. Ik wist echt niet wie ik kon bellen. Ik voelde me weer dat kleine meisje op de speelplaats dat altijd alleen stond en geen aansluiting vond bij anderen. Wie zou er voor me willen zijn?

Ik ben mijn hele leven best een einzelganger geweest. Steeds meer ben ik me daarin ook thuis gaan voelen. Ik geniet van tijd met mezelf door te brengen. Ik geniet van de stilte. Ik heb niet de behoefte om continu met vrienden af te spreken en allerlei wilde dingen te gaan doen. Ik volg mijn eigen goesting en soms is dat lezen, soms is dat wandelen, soms is dat reizen, soms is dat...

Tegelijk heb ik doorheen de jaren ook geleerd wat de kracht is van een cirkel, van een tribe om je heen. In Heart IQ, in cirkelwerk groeide ik enorm als mens. Jarenlang kwam ik samen met eenzelfde groepje vrouwen om elkaar te ontmoeten om samen te zijn met alles wat er dat moment is. Dat was heerlijk en leerrijk!

Ben toonde me wat liefde is, maar liefde gaat zoveel verder.

Dus toen het nieuws zich verspreidde dat mijn geliefde koning was heen gegaan, stelde een vriendin voor om een cirkel rond me te vormen. Het enige wat ik moest doen is namen doorsturen en zij zou de rest doen.

Ben toonde me wat ware liefde is, maar wat ik na zijn overlijden mocht ervaren, was een heel breed veld van onvoorwaardelijke liefde.

Vrouwen bleven afwisselend bij me slapen. Ze kwamen langs om huishoudelijke taken op zich te nemen, eten te maken, me te knuffelen, te luisteren.

Na de begrafenis van Ben, werd ik opgevangen door een deel van de groep en werd er een mooie ceremonie gehouden. Voor het eerst in dagen voelde ik hoe de liefde van deze bijzondere vrouwen me voedden en me weer even terug veilig deed voelen in mijn eigen lichaam.

Ze nodigen me uit om uit te reiken, te delen wat ik nodig heb. Zo voelde ik dat de ochtenden zo moeilijk waren om uit bed te geraken en dat dan een berichtje van iemand me energie gaf om weer in beweging te komen. Dan verzamel ik al mijn moed bij elkaar en deel ik kwetsbaar dat verzoek in de groep: kan er iemand af en toe een berichtje in de ochtend sturen? Zo geschiedde. Wie het voelde, stuurde me een berichtje. En dat is nu ook zo mooi. Ik word niet gedragen door 1 vriendin voor wie het dan misschien ook al eens zwaar kan zijn. Maar door vele vrouwen zodat wie er is, er ook écht kan zijn. Zodat ik ook mag leunen en weet dat er altijd wel iemand is die me kan dragen als ik het even niet meer kan.

Dus desondanks het verscheurende verdriet, is er ook ongelofelijk veel schoonheid. Ik ben dankbaar dat ik dit mag ervaren en mag zien dat het slechts mijn oude conditioneringen zijn die me doen denken dat ik alleen ben. Ik ben niet alleen! Ik word geliefd!

Het wakkert alleen nog meer mijn vuur aan om in de toekomst verder in te zetten op mijn aanbod waarbij community centraal staat.